Al een tijdje liep ik rond met de gedachte dat ik me moest laten testen op POTS. Ik hoor zóveel mensen met long covid die ook POTS blijken te hebben — het is een veelvoorkomende klacht. Toch stelde ik het steeds uit.
Een verwijzing naar een specialist vragen bij de huisarts, vervolgens eindeloos op een wachtlijst, dan ergens ver weg naartoe reizen, hoge parkeerkosten, overvolle wachtkamers met luid kakelende mensen — om daarna een vermoeiende test te moeten ondergaan. Nee dank je. Niet iets waar ik per se naar uitkeek. En dus stelde ik het uit. Elke maand weer.
Tot een volger mij op het juiste moment een zetje gaf. Ze had net de NASA Lean Test gedaan en bleek inderdaad POTS te hebben. Ze zei: “Ik denk echt dat jij dit ook moet laten testen.” En ineens dacht ik: ja. Je hebt gelijk.
Mijn huisarts is er eentje uit duizenden. Ze denkt mee, erkent long covid, neemt mijn klachten serieus. We zijn samen ook het LDN-avontuur aangegaan — ik was de eerste in haar praktijk die daarmee begon. Meestal hebben we digitaal of telefonisch contact, dus ik stuurde haar een bericht met de vraag of zíj misschien de NASA Lean Test bij mij kon afnemen.
Ik schreef erbij dat het me een hoop energie zou schelen als zij het kon doen. Geen gedoe met specialisten, wachtlijsten of volle ziekenhuizen. En als ze tussendoor andere patiënten wilde zien: helemaal prima. Daar ging ze mee akkoord.
De test
Vandaag was het zover. Omdat ik al dagen volledig afgedraaid was, had ik geslapen met een pilletje. Deze test kon immers best wat van me vragen.
Mijn huisarts maakt geen prietpraatjes, stelt geen koetjes-en-kalfjes-vragen. Ze vroeg simpelweg of ik wilde gaan liggen. Ze zou het licht voor me uitdoen en na tien minuten terugkomen. En dus lag ik daar, tien minuten in stilte. Heerlijk.
Toen ze terugkwam, kreeg ik een bloeddrukmeter om mijn arm en een saturatiemeter om mijn vinger. Ze nam een eerste meting af, en vroeg me toen om te gaan staan — met mijn rug tegen de muur, zoals de test voorschrijft. In de komende tien minuten zou ze regelmatig mijn hartslag en bloeddruk noteren.
In het begin voelde ik me prima. Ik had immers net tien minuten gelegen. Maar al snel begon het oncomfortabel te worden. De ogen van mijn huisarts werden groot.
“Merk je iets?” vroeg ze.
“Wat bedoel je precies?” vroeg ik terug.
“Of je merkt dat er nu iets anders is dan normaal.”
“Nou… niet echt. Het is gewoon niet zo fijn.”
Een minuut later: “Hou je het nog vol?”
“Ja hoor, het is niet leuk, maar het gaat.”
Mijn voeten en handen begonnen koud te worden. Mijn hoofd duizelde. Ik zag dat mijn huisarts iets dichterbij kwam staan. Mijn wangen begonnen te tintelen. Alles voelde vaag.
“Nog heel even volhouden, we zijn er bijna,” zei ze. Ik hoorde iets zachts in haar stem. Medelijden, misschien. Begrip.
De tranen rolden over mijn wangen. Ik bleef staan. Maar ik zag inmiddels wazig met mijn rechteroog. Bij de laatste meting ondersteunde ze me direct, hielp me zitten en sloeg mijn vest om me heen.
“Ga eerst maar even bijkomen,” zei ze rustig.
Na een paar minuten vertelde ze dat ze goed kon zien hoe zwaar dit voor me was — en ook dat de test duidelijk uitwijst dat ik POTS heb. Mijn hartslag schoot direct omhoog toen ik ging staan, en bleef daarna langdurig te hoog.
Ze gaat nu overleggen met een specialist en komt over ongeveer een week bij me terug. Ik ben namelijk de eerste bij wie ze deze test uitvoerde én deze diagnose stelt.
Toen ik haar bedankte dat ze dit voor mij wilde doen — dat ze me hiermee écht enorm had ontlast — zei ze alleen: “Het is een simpele test. Die kan een huisarts prima zelf doen. Deze ziekte [Long Covid] is relatief nieuw, en daar hoort ook gewoon een eerste patiënt bij. Dat is niet meer dan logisch.”
Wat een vrouw. Wat een huisarts. Die wens je echt iedereen toe.
Wil je lezen wat mijn tip is voor bij de tandarts? Die vind je hier.
Kun jij wel een beetje bevestiging gebruiken? Deze hoodie is als een warme knuffel, precies wanneer je em nodig het — je vindt ’m op noellemes.nl.